"Θα Πάρω Το Τρένο", και η πρώτη γνωριμία με τον Γρ. Δεσύπρη έγινε. Στίχοι του ΣταμάτηΜεσημέρη, ενορχήστρωση από τον Χριστόφορο Κροκίδη και μία γνήσια ροκ φωνή τουΓρηγόρη...Το αποτέλεσμα δεν μπορεί να είναι άλλο από καταπληκτικό, όμως τα πράγματα χάνουν τον δρόμο τους κι έτσι ο Δεσύπρης χάνεται από τα κοινά για λόγους που θα διαβάσουμε λίγες γραμμές παρακάτω. Όπως και να'χει πάντως, λίγα χρόνια αργότερα επανέρχεται με έναν νέο δίσκο, "Απλά & Μπερδεμένα"... Αυτήν την φορά θα υπάρξει και συνέχεια όμως καθώς απ'ότι φαίνεται υπάρχουν πολλές ιδέες έτοιμες να εκραγούν.
Επικοινώνησα με τον Γρηγόρη και εκείνος απάντησε στις ερωτήσεις μου χωρίς δεύτερη
σκέψη. Πραγματικά χαίρομαι όταν επικοινωνώ με ανθρώπους που έχουν κάτι να πούνε
και θέλουνε να το πούνε.. Θέλω να τον ευχαριστήσω για όσα μου είπε, και περιμένω την κυκλοφορία του επόμενου δίσκου ώστε να έχω την αφορμή και να τα ξαναπούμε...
Επικοινώνησα με τον Γρηγόρη και εκείνος απάντησε στις ερωτήσεις μου χωρίς δεύτερη
σκέψη. Πραγματικά χαίρομαι όταν επικοινωνώ με ανθρώπους που έχουν κάτι να πούνε
και θέλουνε να το πούνε.. Θέλω να τον ευχαριστήσω για όσα μου είπε, και περιμένω την κυκλοφορία του επόμενου δίσκου ώστε να έχω την αφορμή και να τα ξαναπούμε...
Σύντομο βιογραφικό
Ο συνθέτης, στιχουργός, τραγουδιστής και κιθαρίστας, Γρηγόρης Δεσύπρης, γεννήθηκε
και μεγάλωσε στο Μουσικό Λίκνο της Αθήνας, την Φωκίωνος Νέγρη της Κυψέλης. Ξεκίνησε στα 8 του μόλις χρόνια, μαθήματα κιθάρας στη σχολή του Θόδωρου Κοτσώνη, φτιάχνοντας από τότε, πολλές μικρές «μπάντες», με τις οποίες έπαιζε στα «Μουσικά Πρωινά», στο Σινέ «Κυψελάκι», στο «Green Park» καιαλλού.
Το 1998, συνεργάζεται με τον στιχουργό Σταμάτη Μεσημέρη, γράφοντας ο ίδιος τη μουσική, και με ενορχηστρωτή τον Χριστόφορο Κροκίδη, κάνουν με την εταιρεία του ΑΚΗ ΓΚΟΛΦΙΔΗ, (τη «RIA MUSIC»), τον δίσκο «Θα Πάρω Το Τρένο». Το 2005 κυκλοφορεί ο δεύτερος προσωπικός του δίσκος "Απλά Και Μπερδεμένα". (περισσότερες πληροφορίες θα βρείτε στο επίσημο site του Γρ.Δεσύπρη)
Eπίσημος δικτυακός τόπος : http://dessypris.com
Προσωπική Δισκογραφία :
Θα Πάρω Το Τρένο (1998)
Απλά & Μπερδεμένα (2005)
SouthernRock : Από μικρή ηλικία συμμετέχεις σε διάφορα συγκροτήματα. Σου έχει λείψει
η παρουσία σου σε κάποιο γκρουπ? Το ότι κυκλοφορείς προσωπικούς δίσκους δεν σημαίνει
πως δεν γίνεται ομαδική δουλειά, αλλά σίγουρα υπάρχουν διαφορές από το να δουλεύεις
μαζί με το συγκρότημά σου.
Δεσύπρης Γρηγόρης : Κατ αρχάς, να αναφερθώ σε κάτι άλλο και να διευκρινίσω ότι δεν είμαι κανένας τρομερός κιθαρίστας...Και παρ ότι έχω κάνει σπουδές στη κιθάρα από τα 8 μου χρόνια και φυσικά και "διαβάζω" και "γράφω", θα έλεγα ότι ήμουν πάντα λίγο...τεμπελάκος! Μου 'κανε πάντοτε εντύπωση, όταν άλλοι, όπως π.χ. ο φίλος μου Λάκης Ζώης, ερχόταν να πιούμε καφέ και κατά τη διάρκεια της κουβεντούλας, αυτός για 3 ώρες έκανε ασκήσεις στη κιθάρα του! Έτσι, δεν είμαι ο κιθαρίστας / μονάδα για ένα γκρουπ...Στην ουσία είμαι "ρυθμικός κιθαρίστας" και αφήνω το ρόλο του lead, για άλλον, κρατώντας για τον εαυτό μου το ρόλο του ερμηνευτή. ʼρα, "παιχτηκά", δεν είμαι και τόσο χρήσιμος σε μια μπάντα. Πάντα όμως μου άρεσε η δημιουργία, η σύνθεση (και κατά δεύτερο λόγο, το στιχουργικό μέρος)... Για αυτό το λόγο, παρ ότι η πρόβα, η ομάδα, το γκρουπ, μου έδινε χαρά (κι ακόμη και σήμερα, όποιος και όποτε μου ζητήσει να παίξουμε, ανεξάρτητα από το τι -εκτός από λαικά- κυριολεκτικά τρέχω στη μάζωξη), όταν συνθέτω, θέλω να το κάνω μόνος μου...Να στήνω το τραγούδι, όπως εγώ πιστεύω ότι πρέπει να στηθεί...Βλέπεις, πάντα, μέσα από τις διάφορες οπτικές γωνίες, την αισθητική και τα ακούσματα του καθενός, το αποτέλεσμα που θα προκύψει, δύσκολα μπορεί να συμπέσει...Έτσι προτιμώ να δουλεύω μόνος, στις ώρες που εγώ διαλέγω και σύμφωνα με την προσωπική μου άποψη...Η προετοιμασία λοιπόν, είναι δική μου υπόθεση. Όταν ολοκληρώσω μια δουλειά, τότε την πάω στο Χριστόφορο (Κροκίδη), που οι απόψεις μας για το τι πρέπει να "φορέσει" το κομμάτι συμπίπτουν και αυτός με τη δεξιοτεχνία του και την μεγάλη πείρα του, το στολίζει κατάλληλα. Στην προετοιμασία για το live, τα πράγματα είναι διαφορετικά...Εκεί πλέον, με συγκεκριμένο αντικείμενο πάνω στο οποίο θα δουλέψουμε, ο καθένας από τα παιδιά, έχει το δικαίωμα να προσθέσει τις δικές του πινελιές.
SR : Στα 7 χρόνια που μεσολάβησαν από την κυκλοφορία του "Θα Πάρω Το Τρένο" και
του "Απλά & Μπερδεμένα" ποιες ήταν οι μουσικές σου δραστηριότητες?
ΔΓ : Μέσα στο δίσκο "Θα Πάρω το Τρένο", είχα συγκεντρώσει ακούσματα δεκαετιών, με επιρροές από Zeppelin και Lynnyrd Skynyrd, μαζί με Stones, αλλά και Παπακωνσταντίνου με Κατσιμίχες... Γνωρίζω ότι θα έπρεπε να τον είχα βγάλει το 1988 και όχι το 1998, που τα πράγματα είχαν αλλάξει στα μουσικά αυτιά του Ελληνικού κοινού...Αλλά τον είχα αποθημένο κι έτσι τον προχώρησα...Είχα επενδύσει πολλά σ αυτόν...Οι "πόρτες" όμως και η αισθητική των τότε ραδιοφωνικών παραγωγών, ήταν μισάνοιχτες σύμφωνα με τα airplays της εποχής...Και τον κυκλοφόρησα, με τη βοήθεια του ʼκη Γκολφίδη. Συγκέντρωσα μια εξαιρετική μπάντα και τον παρουσιάζαμε σε μικρούς και μεγάλους χώρους για 2 περίπου χρόνια...Η ανταπόκριση των ακροατών/θεατών, ήταν πολύ καλή, αλλά το "πράγμα" δεν απόκτησε ποτέ την συνέχεια που ήλπιζα... Κι εγώ στο μεταξύ, μεγάλωνα και μεγαλώνοντας, αισθανόμουνα πως έχανα το...Τρένο! Απογοητεύτηκα, (όπως όλοι οι καλλιτέχνες, έχω κι εγώ τις ανασφάλειές μου) και τα παράτησα...Για ένα μεγάλο διάστημα, δεν άνοιγα ραδιόφωνο και δεν έβαζα ούτε ένα CD στο player...Απομονώθηκα μουσικά για τα επόμενα τρία... Μέχρι που ένοιωσα πως αυτό που μετράει, είναι το ταξίδι κι όχι ο προορισμός...Μετέτρεψα το επιθυμητό αποτέλεσμα σε προτίμηση, αν καταλαβαίνεις τι εννοώ.. Μ άλλα λόγια, είπα στον εαυτό μου πως ο στόχος της επιτυχίας, δεν είναι αυτοσκοπός, πως θα προτιμούσα να έρθει, αλλά οι προτιμήσεις μπορούν και πρέπει ν αλλάζουν... Έτσι, σιγά σιγά, άρχισα να συνέρχομαι, να ξαναβρίσκομαι με φίλους μουσικούς και να ξανασυναντώ την χαμένη μου όρεξη για την μουσική και το γράψιμο... Κι άρχισα να προετοιμάζω το "Απλά & Μπερδεμένα".
SR : Αν δεν κάνω λάθος οι μουσικές επιρροές σου προέρχονται από τον ξένο χώρο.
Πως και δεν σε ακούμε σε αγγλόφωνα κομμάτια?
ΔΓ : Έχεις απόλυτο δίκιο...Τα ακούσματά μου, είναι αυτό που λέμε "Δυτικά"...Αυτά έπαιζα από έφηβος με τα γκρουπς κι αυτά αν θέλεις συνεχίζω να προτιμώ...(By the way που λένε και οι Σύμμαχοι, χτες - παρακολούθησα μια εξαιρετική συναυλία στο "Παλλάς", των Stanley Clarck, Victor Wooden και Marcous Miller και έπαθα πλάκα!).
Πιστεύω στην διεθνή μουσική γλώσσα κι αυτή είναι τα Αγγλικά, είτε το θέλουμε είτε όχι...Πιστεύω πως ένα τραγούδι (δεν μιλάμε για σκέτη μουσική), πρέπει να μπορούν να καταλαβαίνουν τι λέει, το ίδιο οι Έλληνες μαζί με τους Πορτογάλους και τους Ουγκαντέζους!
Όμως, το να βγάλεις δίσκο στ Αγγλικά, είναι απαγορευμένο για τις Ελληνικές Δισκογραφικές...Και κάπου δεν έχουν και άδικο...Πως να "πουλήσουν" Έλληνα καλλιτέχνη στην, ας πούμε Αμερική, όταν εκεί, υπάρχουν 1.000.000 Αμερικάνοι, που θα το αποδώσουν καλύτερα, στη μητρική τους γλώσσα...Είναι σαν να προσπαθεί ο Sting να τραγουδήσει Θοδωράκη! Πάντα θα υπάρχει κάποιος Έλληνας, που θα το κάνει καλύτερα... Αλλά στα lives μου, έχω οπωσδήποτε μέσα σ ένα play list 30-40 τραγουδιών και 10 στ Αγγλικά.
SR : Ετοιμάζεις καινούργια δισκογραφική δουλειά?
ΔΓ : Έχω δύο πράγματα που δουλεύω συγχρόνως.. Το ένα, αποτελείται από μπαλάντες...Τραγούδια που μπορείς να τα παρουσιάσεις με full band, αλλά και unplugged, μ ένα πιάνο και μια κιθάρα...Και που μπορεί να τα ψιθυρίσει κάποιος στο δρόμο, στη παραλία, στο κρεβάτι...Το απλό, είναι πάντοτε το καλύτερο (και το πιο δύσκολο στο να το πετύχεις). Το άλλο, είναι -σε συνεργασία με τον στιχουργό Κώστα Κολοβό- ένα έργο (και, πίστεψέ με, είναι έργο ζωής), τύπου, ας πούμε Pink Floyd... Το πότε θα τελειώσω, όπως καταλαβαίνεις, δεν είναι...δημοσιοϋπαλληλικό το θέμα!
SR : Τα ΜΜΕ δεν ενδιαφέρονται καθόλου για την ελληνική σκηνή, οι δισκογραφικές το
ίδιο και γενικότερα νομίζω πως το σύστημα έχει σαπίσει. Με αυτές τις συνθήκες που
επικρατούν πως αισθάνεσαι όταν βλέπεις κόσμο να γνωρίζει και να τραγουδάει τα
κομμάτια σου?
ΔΓ : Το ΄"Σύστημα", ήταν πάντα εκεί κι εκεί θα μείνει...Σ αυτή τη χώρα (αλλά, πίστεψέ με και σ όλες τις άλλες), το 95% της "αγοράς" ακούει τα, κατ ευφημισμό, λαϊκά τραγούδια...Κι όταν ο κόσμος θέλει (?) αυτά, οι Εταιρείες, που δεν είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα, αυτά του προσφέρουν (και τα επιβάλλουν, επίσης). Και σπάνια, σε ιδιαίτερες και κατάλληλες εποχές, (όπως στην εποχή του Πολυτεχνείου- βλέπε Παπακωνσταντίνου), ξεμυτίζουν και τραγούδια που αντιδρούν στις επικρατούσες συνθήκες και τότε αυτό, το ίδιο "Σύστημα", βλέπει 'κονόμα και τα προωθεί. Έτσι ήταν και έτσι θα είναι... Και τότε εμείς οι υπόλοιποι, τι πρέπει να κάνουμε, θα μου πεις... Μα, να συνεχίζουμε αυτό που μας λέει η ψυχούλα μας και να το μοιραζόμαστε με το υπόλοιπο 5% ! Η ποιότητα δεν κρύβεται στην ποσότητα! Τώρα, όσον αφορά τη δική μου αντίδραση στο να γνωρίζει ο - όποιος - κόσμος τα τραγούδια μου, εννοείται ότι με συγκινεί και μου δίνει δύναμη για να κάνω παραπάνω βήματα.
SR : Η δισκοθήκη σου από τι δίσκους αποτελείται? Ποιοι βρίσκονται σε περίοπτη θέση?
ΔΓ : Από Ελληνική δισκογραφία και παλαιότερους δημιουργούς, ξεχωριστή θέση έχει ο Μαρκόπουλος και ο Μούτσης...Έχω αρκετό Χατζηδάκι (και καθόλου Θεοδωράκη)... Κάπου στη μέση (σε χρονική περίοδο εννοώ), και με ξεχωριστή τοποθέτηση, βρίσκονται ο Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας...Έχω επίσης αρκετό Μαχαιρίτσα...Και φυσικά. λόγω δουλειάς - μιας που πρέπει να ενημερώνομαι- και πολλούς άλλους.
Τώρα από ξένο ρεπερτόριο, (ο κύριος όγκος της Δισκοθήκης μου), από που να ξεκινήσω και που να τελειώσω! Φυσικά Led Zeppelin, (α ρε και να μουνα ο Plant!), Blood Sweat & Tears, Tower of Power, Queen, Aerosmith, πολλούς καλλιτέχνες της Southern Rock, αλλά παράλληλα και Quincy Johnes, όπως και Latin Jazz -βλέπε Astroud Gilberto & Tania Maria. Γενικά, έχω μεγάλη γκάμα από All Time Classics, ενώ συνεχίζω να προσθέτω νέα είδη μουσικής, που θα έλεγα έχουν ενδιαφέρον, αλλά δεν νοιώθω πως ακουμπάνε το μεγαλείο των μεγάλων του παρελθόντος... Βλέπεις, είναι και η τάση των Δισκογραφικών, οι νέοι δημιουργοί να έχουν ημερομηνία λήξης, για να μην απαιτούν ακριβά δισκογραφικά συμβόλαια, στην ανανέωση...(Πάμε για τον επόμενο - και φτηνό)...Νέα μόδα, νέα ήθη κι έθιμα...
SR : Μπορείς να μας πεις λίγα λόγια για τις συνεργασίες σου με σπουδαίους καλλιτέχνες
όπως ο Σταμάτης Μεσημέρης και ο Χριστόφορος Κροκίδης?
ΔΓ : Ξέρεις...Αυτό που μ έδεσε με το Σταμάτη, (ο οποίος συμπτωματικά, τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, αντιμετωπίζει ξαφνικά, ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας και ελπίζω, με τη δύναμη που τον διακρίνει, να το ξεπεράσει), δεν ήταν τα "μουσικά" μας. Ήταν οι βραδιές στο χώρο του, με χαμηλό φωτισμό, πολύ τσιγάρο και οι ψυχές μας που επικοινωνούσαν! Ο Σταμάτης, δεν γράφει στίχους (και μουσική)...Ο Σταμάτης επεξεργάζεται τα ψίγματα που αφήνουν πίσω τους στον αέρα τα συναισθήματα των ανθρώπων...Τους δίνει μορφή, τα κάνει ορατά...Εσύ τα αισθάνεσαι γύρω σου, αλλά δεν μπορείς να τα εντοπίσεις...Κι αυτός τα νοιώθει να σε κυκλώνουν (και να τον κυκλώνουν), τ αρπάζει και στα φέρνει στο πιάτο! Μέσα απ τη μελωδία που του πας για να της προσθέσει λόγο, αντιλαμβάνεται πως αισθάνεσαι κι αναλαμβάνει να στο εκφράσει... Έχει βάθος ο άνθρωπος κι αυτό τον ξεχωρίζει απ τους ρηχούς... Κι αυτό που λατρεύω σ αυτόν και γι αυτό μου ταιριάζει και ο ίδιος, είναι ότι τοποθετεί πάντα τον εαυτό του στους...απέναντι. αντίδραση, έρχεται η δράση, μέσα απ την επανάσταση, έρχεται το καλύτερο αύριο! Και μ αυτή τη χημεία, βάλαμε ο καθένας μας το λιθαράκι του (εγώ τη μουσική, ο Σταμάτης το στίχο κι ο Χριστόφορος την ενορχήστρωση), για να γεννήσουμε το παιδί μας.. Το "Θα Πάρω το Τρένο"
Και πάμε στο Χριστόφορο...Που γνωριστήκαμε πριν από 15 χρόνια ακριβώς.
Είχα πάει μαζί με τον ηχολήπτη Σάκη Τρίκη στη "Σφεντόνα", να παρακολουθήσουμε την ομώνυμη παράσταση του Βασίλη... "Ποιος είναι αυτός?" ρώτησα με το στόμα ορθάνοιχτο και τ αυτιά πιάτα από...ραντάρ!!! "Ο...Βασίλης Παπακωνσταντίνου βρε ηλίθιε!" μου απάντησε, με τεράστια απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του... "Μα δεν εννοώ αυτόν" συνέχισα, με τα μάτια καρφωμένα στο αντικείμενο της προσοχής μου..."Ο τρομερός αυτός κιθαρίστας, εννοώ, αυτός που μ έχει στείλει έξω απ τα σύνορα και νομίζω ότι είμαι κάπου στο...Τέξας αυτή τη στιγμή!" "Ο Χριστόφορος, ο συνθέτης των περισσότερων επιτυχιών του Βασίλη" μου είπε. Μας σύστησε στο φινάλε, πίσω στα καμαρίνια...
Το επόμενο απόγευμα, καθισμένος στο σαλόνι του στη Νίκαια, αντιμετώπισα την επιφυλακτικότητά του, όταν του μίλησα για τα τραγούδια που είχα γράψει και θα ήθελα να ενορχηστρώσει... "Άλλο ένα ψώνιο", θα σκέφτηκε, "απ τα τόσα που με περιτριγυρίζουν"... Μέχρι που άκουσε την κασέτα που κουβάλαγα μαζί μου. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Δεν θα σταθώ στην δεινότητά του στη κιθάρα, που είναι γνωστή...Για μένα έτσι κι αλλιώς, είναι ο μεγαλύτερος σύγχρονος Έλληνας κιθαρίστας, αυτή τη στιγμή...Και δεν πρόκειται απλώς για το ότι είναι διαβολικά γρήγορος...Είναι ότι κατέχει τις τεχνικές...Τις τεχνικές στο παίξιμο ροκ, φλαμένγκο και βλέπε τι άλλο... Πάιζει εκεί που πρέπει να παίξει και παίζει αυτό που χρειάζεται.. Δεν παίζει απλά για να παίξει...Παίζει για να ρουφήξει και να στείλει προς τα έξω, την ουσία από το συγκεκριμένο τραγούδι και να το αναδείξει!
Με το Χριστόφορο μας έδεσε μια αλληλοεκτίμηση, για την αντίληψη που έχουμε ο καθένας μας για το αν μια σύνθεση είναι αξιόλογη, μια αντίληψη που συμπίπτει...Πάντα θα μου βάλει ν ακούσω τις αρχέγονες στιγμές των καινούριων του τραγουδιών και δεν διστάζω να είμαι ειλικρινής -και πολλές φορές κακός - μαζί του για το αν μ αρέσουν η όχι...Δεν του χαϊδεύω τ αυτιά και δεν μου χαϊδεύει τα δικά μου...ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΜΑΣΤΕ κι αυτό τα λέει όλα. Σαν άνθρωπος - τι να τον κάνεις τον καλό μουσικό, αν δεν έχει ανθρωπιά- σκίζεται για τους άλλους και, αν και καθαρόαιμος επαγγελματίας, δεν διστάζει να συμπαρασταθεί και να βοηθήσει τον νέο καλλιτέχνη, ακόμη και αφιλοκερδώς... Είναι πάντα εκεί, δίπλα σου (με τρομερή όμως καθυστέρηση στο ραντεβού, σε βαθμό που θες να τον πλακώσεις!).
Φρικιό με τα περί νέων τεχνολογιών και με το Internet, λάτρης της αεροπλοίας (έχει πτυχίο πιλότου-κοντέψαμε να τον χάσουμε κάποτε, που αποφάσισε να βγει εκτός πορείας για να ...κόψει δρόμο) και εξαιρετικός οικογενειάρχης.
Τι πιστεύω γι αυτόν? Ο σωστός άνθρωπος σε λάθος χώρα! Για μένα, πρέπει να σταματήσει το γράψιμο τραγουδιών και να επικεντρωθεί στις συνθέσεις του με instroumental κιθαριστική μουσική, να βρει τον κατάλληλο παραγωγό και να τα "στείλει έξω". Θα κάνει τεράστια καριέρα, που δεν θα χει σε τίποτα να ζηλέψει, από κιθαρίστες όπως Stevie Ray Vaughn, John Petrucci, Brian May, κλπ.
SR : Υπάρχει κάτι που να θέλεις να πεις στους αναγνώστες της συνέντευξης και του
SouthernRock.gr?
ΔΓ : Στους μουσικούς που διαβάζουν το Site, ένα έχω να πω...Ακολουθήστε την ψυχούλα σας...Πάντα κάπου, θα υπάρχει κάποιος που θα παίζει γρηγορότερα από εσάς, η θα τραγουδάει με καλύτερη τεχνική...Αλλά αυτό που εσείς προσφέρετε, είναι μοναδικό, γιατί έχει δοθεί με τον δικό σας προσωπικό και μοναδικό τρόπο...
Για τους υπόλοιπους...Δεν υπάρχει κακή και καλή μουσική... Η μουσική είναι μία, και είναι αυτή που μας φτιάχνει η μας χαλάει τη διάθεση.. Αυτή που μας επηρεάζει, βοηθάει να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι και να προσφέρουμε τα συναισθήματά μας και την αγάπη μας, στους δίπλα μας. Η διαφορά δημιουργείται όταν κάποιοι προσπαθούν να μας επιβάλλουν συγκεκριμένα μουσικά κριτήρια και ακούσματα...Αυτούς, κατευθείαν στα σκουπίδια!
SR : Για το τέλος, θα ήθελα να μου πεις 3 γεγονότα τα οποία θεωρείς σημαντικά στην
μουσική σου πορεία.
ΔΓ : Την πρώτη μου κιθάρα στα 8 μου...Το πρώτο μου δισκογραφικό συμβόλαιο το 1993, που μ έβαλε - καλώς η κακώς- στη δισκογραφία...Το πρωινό που έφαγα συμπτωματικά σε ξενοδοχείο, σ ένα ταξίδι μου στη Φρανκφούρτη, μαζί με τον Lion Richie και που μου δίδαξε τα ακριβώς προηγούμενα!
Η συνέντευξη δόθηκε στον Κ. Τσιανάκα
SouthernRock : Από μικρή ηλικία συμμετέχεις σε διάφορα συγκροτήματα. Σου έχει λείψει
η παρουσία σου σε κάποιο γκρουπ? Το ότι κυκλοφορείς προσωπικούς δίσκους δεν σημαίνει
πως δεν γίνεται ομαδική δουλειά, αλλά σίγουρα υπάρχουν διαφορές από το να δουλεύεις
μαζί με το συγκρότημά σου.
Δεσύπρης Γρηγόρης : Κατ αρχάς, να αναφερθώ σε κάτι άλλο και να διευκρινίσω ότι δεν είμαι κανένας τρομερός κιθαρίστας...Και παρ ότι έχω κάνει σπουδές στη κιθάρα από τα 8 μου χρόνια και φυσικά και "διαβάζω" και "γράφω", θα έλεγα ότι ήμουν πάντα λίγο...τεμπελάκος! Μου 'κανε πάντοτε εντύπωση, όταν άλλοι, όπως π.χ. ο φίλος μου Λάκης Ζώης, ερχόταν να πιούμε καφέ και κατά τη διάρκεια της κουβεντούλας, αυτός για 3 ώρες έκανε ασκήσεις στη κιθάρα του! Έτσι, δεν είμαι ο κιθαρίστας / μονάδα για ένα γκρουπ...Στην ουσία είμαι "ρυθμικός κιθαρίστας" και αφήνω το ρόλο του lead, για άλλον, κρατώντας για τον εαυτό μου το ρόλο του ερμηνευτή. ʼρα, "παιχτηκά", δεν είμαι και τόσο χρήσιμος σε μια μπάντα. Πάντα όμως μου άρεσε η δημιουργία, η σύνθεση (και κατά δεύτερο λόγο, το στιχουργικό μέρος)... Για αυτό το λόγο, παρ ότι η πρόβα, η ομάδα, το γκρουπ, μου έδινε χαρά (κι ακόμη και σήμερα, όποιος και όποτε μου ζητήσει να παίξουμε, ανεξάρτητα από το τι -εκτός από λαικά- κυριολεκτικά τρέχω στη μάζωξη), όταν συνθέτω, θέλω να το κάνω μόνος μου...Να στήνω το τραγούδι, όπως εγώ πιστεύω ότι πρέπει να στηθεί...Βλέπεις, πάντα, μέσα από τις διάφορες οπτικές γωνίες, την αισθητική και τα ακούσματα του καθενός, το αποτέλεσμα που θα προκύψει, δύσκολα μπορεί να συμπέσει...Έτσι προτιμώ να δουλεύω μόνος, στις ώρες που εγώ διαλέγω και σύμφωνα με την προσωπική μου άποψη...Η προετοιμασία λοιπόν, είναι δική μου υπόθεση. Όταν ολοκληρώσω μια δουλειά, τότε την πάω στο Χριστόφορο (Κροκίδη), που οι απόψεις μας για το τι πρέπει να "φορέσει" το κομμάτι συμπίπτουν και αυτός με τη δεξιοτεχνία του και την μεγάλη πείρα του, το στολίζει κατάλληλα. Στην προετοιμασία για το live, τα πράγματα είναι διαφορετικά...Εκεί πλέον, με συγκεκριμένο αντικείμενο πάνω στο οποίο θα δουλέψουμε, ο καθένας από τα παιδιά, έχει το δικαίωμα να προσθέσει τις δικές του πινελιές.
SR : Στα 7 χρόνια που μεσολάβησαν από την κυκλοφορία του "Θα Πάρω Το Τρένο" και
του "Απλά & Μπερδεμένα" ποιες ήταν οι μουσικές σου δραστηριότητες?
ΔΓ : Μέσα στο δίσκο "Θα Πάρω το Τρένο", είχα συγκεντρώσει ακούσματα δεκαετιών, με επιρροές από Zeppelin και Lynnyrd Skynyrd, μαζί με Stones, αλλά και Παπακωνσταντίνου με Κατσιμίχες... Γνωρίζω ότι θα έπρεπε να τον είχα βγάλει το 1988 και όχι το 1998, που τα πράγματα είχαν αλλάξει στα μουσικά αυτιά του Ελληνικού κοινού...Αλλά τον είχα αποθημένο κι έτσι τον προχώρησα...Είχα επενδύσει πολλά σ αυτόν...Οι "πόρτες" όμως και η αισθητική των τότε ραδιοφωνικών παραγωγών, ήταν μισάνοιχτες σύμφωνα με τα airplays της εποχής...Και τον κυκλοφόρησα, με τη βοήθεια του ʼκη Γκολφίδη. Συγκέντρωσα μια εξαιρετική μπάντα και τον παρουσιάζαμε σε μικρούς και μεγάλους χώρους για 2 περίπου χρόνια...Η ανταπόκριση των ακροατών/θεατών, ήταν πολύ καλή, αλλά το "πράγμα" δεν απόκτησε ποτέ την συνέχεια που ήλπιζα... Κι εγώ στο μεταξύ, μεγάλωνα και μεγαλώνοντας, αισθανόμουνα πως έχανα το...Τρένο! Απογοητεύτηκα, (όπως όλοι οι καλλιτέχνες, έχω κι εγώ τις ανασφάλειές μου) και τα παράτησα...Για ένα μεγάλο διάστημα, δεν άνοιγα ραδιόφωνο και δεν έβαζα ούτε ένα CD στο player...Απομονώθηκα μουσικά για τα επόμενα τρία... Μέχρι που ένοιωσα πως αυτό που μετράει, είναι το ταξίδι κι όχι ο προορισμός...Μετέτρεψα το επιθυμητό αποτέλεσμα σε προτίμηση, αν καταλαβαίνεις τι εννοώ.. Μ άλλα λόγια, είπα στον εαυτό μου πως ο στόχος της επιτυχίας, δεν είναι αυτοσκοπός, πως θα προτιμούσα να έρθει, αλλά οι προτιμήσεις μπορούν και πρέπει ν αλλάζουν... Έτσι, σιγά σιγά, άρχισα να συνέρχομαι, να ξαναβρίσκομαι με φίλους μουσικούς και να ξανασυναντώ την χαμένη μου όρεξη για την μουσική και το γράψιμο... Κι άρχισα να προετοιμάζω το "Απλά & Μπερδεμένα".
SR : Αν δεν κάνω λάθος οι μουσικές επιρροές σου προέρχονται από τον ξένο χώρο.
Πως και δεν σε ακούμε σε αγγλόφωνα κομμάτια?
ΔΓ : Έχεις απόλυτο δίκιο...Τα ακούσματά μου, είναι αυτό που λέμε "Δυτικά"...Αυτά έπαιζα από έφηβος με τα γκρουπς κι αυτά αν θέλεις συνεχίζω να προτιμώ...(By the way που λένε και οι Σύμμαχοι, χτες - παρακολούθησα μια εξαιρετική συναυλία στο "Παλλάς", των Stanley Clarck, Victor Wooden και Marcous Miller και έπαθα πλάκα!).
Πιστεύω στην διεθνή μουσική γλώσσα κι αυτή είναι τα Αγγλικά, είτε το θέλουμε είτε όχι...Πιστεύω πως ένα τραγούδι (δεν μιλάμε για σκέτη μουσική), πρέπει να μπορούν να καταλαβαίνουν τι λέει, το ίδιο οι Έλληνες μαζί με τους Πορτογάλους και τους Ουγκαντέζους!
Όμως, το να βγάλεις δίσκο στ Αγγλικά, είναι απαγορευμένο για τις Ελληνικές Δισκογραφικές...Και κάπου δεν έχουν και άδικο...Πως να "πουλήσουν" Έλληνα καλλιτέχνη στην, ας πούμε Αμερική, όταν εκεί, υπάρχουν 1.000.000 Αμερικάνοι, που θα το αποδώσουν καλύτερα, στη μητρική τους γλώσσα...Είναι σαν να προσπαθεί ο Sting να τραγουδήσει Θοδωράκη! Πάντα θα υπάρχει κάποιος Έλληνας, που θα το κάνει καλύτερα... Αλλά στα lives μου, έχω οπωσδήποτε μέσα σ ένα play list 30-40 τραγουδιών και 10 στ Αγγλικά.
SR : Ετοιμάζεις καινούργια δισκογραφική δουλειά?
ΔΓ : Έχω δύο πράγματα που δουλεύω συγχρόνως.. Το ένα, αποτελείται από μπαλάντες...Τραγούδια που μπορείς να τα παρουσιάσεις με full band, αλλά και unplugged, μ ένα πιάνο και μια κιθάρα...Και που μπορεί να τα ψιθυρίσει κάποιος στο δρόμο, στη παραλία, στο κρεβάτι...Το απλό, είναι πάντοτε το καλύτερο (και το πιο δύσκολο στο να το πετύχεις). Το άλλο, είναι -σε συνεργασία με τον στιχουργό Κώστα Κολοβό- ένα έργο (και, πίστεψέ με, είναι έργο ζωής), τύπου, ας πούμε Pink Floyd... Το πότε θα τελειώσω, όπως καταλαβαίνεις, δεν είναι...δημοσιοϋπαλληλικό το θέμα!
SR : Τα ΜΜΕ δεν ενδιαφέρονται καθόλου για την ελληνική σκηνή, οι δισκογραφικές το
ίδιο και γενικότερα νομίζω πως το σύστημα έχει σαπίσει. Με αυτές τις συνθήκες που
επικρατούν πως αισθάνεσαι όταν βλέπεις κόσμο να γνωρίζει και να τραγουδάει τα
κομμάτια σου?
ΔΓ : Το ΄"Σύστημα", ήταν πάντα εκεί κι εκεί θα μείνει...Σ αυτή τη χώρα (αλλά, πίστεψέ με και σ όλες τις άλλες), το 95% της "αγοράς" ακούει τα, κατ ευφημισμό, λαϊκά τραγούδια...Κι όταν ο κόσμος θέλει (?) αυτά, οι Εταιρείες, που δεν είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα, αυτά του προσφέρουν (και τα επιβάλλουν, επίσης). Και σπάνια, σε ιδιαίτερες και κατάλληλες εποχές, (όπως στην εποχή του Πολυτεχνείου- βλέπε Παπακωνσταντίνου), ξεμυτίζουν και τραγούδια που αντιδρούν στις επικρατούσες συνθήκες και τότε αυτό, το ίδιο "Σύστημα", βλέπει 'κονόμα και τα προωθεί. Έτσι ήταν και έτσι θα είναι... Και τότε εμείς οι υπόλοιποι, τι πρέπει να κάνουμε, θα μου πεις... Μα, να συνεχίζουμε αυτό που μας λέει η ψυχούλα μας και να το μοιραζόμαστε με το υπόλοιπο 5% ! Η ποιότητα δεν κρύβεται στην ποσότητα! Τώρα, όσον αφορά τη δική μου αντίδραση στο να γνωρίζει ο - όποιος - κόσμος τα τραγούδια μου, εννοείται ότι με συγκινεί και μου δίνει δύναμη για να κάνω παραπάνω βήματα.
SR : Η δισκοθήκη σου από τι δίσκους αποτελείται? Ποιοι βρίσκονται σε περίοπτη θέση?
ΔΓ : Από Ελληνική δισκογραφία και παλαιότερους δημιουργούς, ξεχωριστή θέση έχει ο Μαρκόπουλος και ο Μούτσης...Έχω αρκετό Χατζηδάκι (και καθόλου Θεοδωράκη)... Κάπου στη μέση (σε χρονική περίοδο εννοώ), και με ξεχωριστή τοποθέτηση, βρίσκονται ο Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας...Έχω επίσης αρκετό Μαχαιρίτσα...Και φυσικά. λόγω δουλειάς - μιας που πρέπει να ενημερώνομαι- και πολλούς άλλους.
Τώρα από ξένο ρεπερτόριο, (ο κύριος όγκος της Δισκοθήκης μου), από που να ξεκινήσω και που να τελειώσω! Φυσικά Led Zeppelin, (α ρε και να μουνα ο Plant!), Blood Sweat & Tears, Tower of Power, Queen, Aerosmith, πολλούς καλλιτέχνες της Southern Rock, αλλά παράλληλα και Quincy Johnes, όπως και Latin Jazz -βλέπε Astroud Gilberto & Tania Maria. Γενικά, έχω μεγάλη γκάμα από All Time Classics, ενώ συνεχίζω να προσθέτω νέα είδη μουσικής, που θα έλεγα έχουν ενδιαφέρον, αλλά δεν νοιώθω πως ακουμπάνε το μεγαλείο των μεγάλων του παρελθόντος... Βλέπεις, είναι και η τάση των Δισκογραφικών, οι νέοι δημιουργοί να έχουν ημερομηνία λήξης, για να μην απαιτούν ακριβά δισκογραφικά συμβόλαια, στην ανανέωση...(Πάμε για τον επόμενο - και φτηνό)...Νέα μόδα, νέα ήθη κι έθιμα...
SR : Μπορείς να μας πεις λίγα λόγια για τις συνεργασίες σου με σπουδαίους καλλιτέχνες
όπως ο Σταμάτης Μεσημέρης και ο Χριστόφορος Κροκίδης?
ΔΓ : Ξέρεις...Αυτό που μ έδεσε με το Σταμάτη, (ο οποίος συμπτωματικά, τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, αντιμετωπίζει ξαφνικά, ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας και ελπίζω, με τη δύναμη που τον διακρίνει, να το ξεπεράσει), δεν ήταν τα "μουσικά" μας. Ήταν οι βραδιές στο χώρο του, με χαμηλό φωτισμό, πολύ τσιγάρο και οι ψυχές μας που επικοινωνούσαν! Ο Σταμάτης, δεν γράφει στίχους (και μουσική)...Ο Σταμάτης επεξεργάζεται τα ψίγματα που αφήνουν πίσω τους στον αέρα τα συναισθήματα των ανθρώπων...Τους δίνει μορφή, τα κάνει ορατά...Εσύ τα αισθάνεσαι γύρω σου, αλλά δεν μπορείς να τα εντοπίσεις...Κι αυτός τα νοιώθει να σε κυκλώνουν (και να τον κυκλώνουν), τ αρπάζει και στα φέρνει στο πιάτο! Μέσα απ τη μελωδία που του πας για να της προσθέσει λόγο, αντιλαμβάνεται πως αισθάνεσαι κι αναλαμβάνει να στο εκφράσει... Έχει βάθος ο άνθρωπος κι αυτό τον ξεχωρίζει απ τους ρηχούς... Κι αυτό που λατρεύω σ αυτόν και γι αυτό μου ταιριάζει και ο ίδιος, είναι ότι τοποθετεί πάντα τον εαυτό του στους...απέναντι. αντίδραση, έρχεται η δράση, μέσα απ την επανάσταση, έρχεται το καλύτερο αύριο! Και μ αυτή τη χημεία, βάλαμε ο καθένας μας το λιθαράκι του (εγώ τη μουσική, ο Σταμάτης το στίχο κι ο Χριστόφορος την ενορχήστρωση), για να γεννήσουμε το παιδί μας.. Το "Θα Πάρω το Τρένο"
Και πάμε στο Χριστόφορο...Που γνωριστήκαμε πριν από 15 χρόνια ακριβώς.
Είχα πάει μαζί με τον ηχολήπτη Σάκη Τρίκη στη "Σφεντόνα", να παρακολουθήσουμε την ομώνυμη παράσταση του Βασίλη... "Ποιος είναι αυτός?" ρώτησα με το στόμα ορθάνοιχτο και τ αυτιά πιάτα από...ραντάρ!!! "Ο...Βασίλης Παπακωνσταντίνου βρε ηλίθιε!" μου απάντησε, με τεράστια απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του... "Μα δεν εννοώ αυτόν" συνέχισα, με τα μάτια καρφωμένα στο αντικείμενο της προσοχής μου..."Ο τρομερός αυτός κιθαρίστας, εννοώ, αυτός που μ έχει στείλει έξω απ τα σύνορα και νομίζω ότι είμαι κάπου στο...Τέξας αυτή τη στιγμή!" "Ο Χριστόφορος, ο συνθέτης των περισσότερων επιτυχιών του Βασίλη" μου είπε. Μας σύστησε στο φινάλε, πίσω στα καμαρίνια...
Το επόμενο απόγευμα, καθισμένος στο σαλόνι του στη Νίκαια, αντιμετώπισα την επιφυλακτικότητά του, όταν του μίλησα για τα τραγούδια που είχα γράψει και θα ήθελα να ενορχηστρώσει... "Άλλο ένα ψώνιο", θα σκέφτηκε, "απ τα τόσα που με περιτριγυρίζουν"... Μέχρι που άκουσε την κασέτα που κουβάλαγα μαζί μου. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Δεν θα σταθώ στην δεινότητά του στη κιθάρα, που είναι γνωστή...Για μένα έτσι κι αλλιώς, είναι ο μεγαλύτερος σύγχρονος Έλληνας κιθαρίστας, αυτή τη στιγμή...Και δεν πρόκειται απλώς για το ότι είναι διαβολικά γρήγορος...Είναι ότι κατέχει τις τεχνικές...Τις τεχνικές στο παίξιμο ροκ, φλαμένγκο και βλέπε τι άλλο... Πάιζει εκεί που πρέπει να παίξει και παίζει αυτό που χρειάζεται.. Δεν παίζει απλά για να παίξει...Παίζει για να ρουφήξει και να στείλει προς τα έξω, την ουσία από το συγκεκριμένο τραγούδι και να το αναδείξει!
Με το Χριστόφορο μας έδεσε μια αλληλοεκτίμηση, για την αντίληψη που έχουμε ο καθένας μας για το αν μια σύνθεση είναι αξιόλογη, μια αντίληψη που συμπίπτει...Πάντα θα μου βάλει ν ακούσω τις αρχέγονες στιγμές των καινούριων του τραγουδιών και δεν διστάζω να είμαι ειλικρινής -και πολλές φορές κακός - μαζί του για το αν μ αρέσουν η όχι...Δεν του χαϊδεύω τ αυτιά και δεν μου χαϊδεύει τα δικά μου...ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΜΑΣΤΕ κι αυτό τα λέει όλα. Σαν άνθρωπος - τι να τον κάνεις τον καλό μουσικό, αν δεν έχει ανθρωπιά- σκίζεται για τους άλλους και, αν και καθαρόαιμος επαγγελματίας, δεν διστάζει να συμπαρασταθεί και να βοηθήσει τον νέο καλλιτέχνη, ακόμη και αφιλοκερδώς... Είναι πάντα εκεί, δίπλα σου (με τρομερή όμως καθυστέρηση στο ραντεβού, σε βαθμό που θες να τον πλακώσεις!).
Φρικιό με τα περί νέων τεχνολογιών και με το Internet, λάτρης της αεροπλοίας (έχει πτυχίο πιλότου-κοντέψαμε να τον χάσουμε κάποτε, που αποφάσισε να βγει εκτός πορείας για να ...κόψει δρόμο) και εξαιρετικός οικογενειάρχης.
Τι πιστεύω γι αυτόν? Ο σωστός άνθρωπος σε λάθος χώρα! Για μένα, πρέπει να σταματήσει το γράψιμο τραγουδιών και να επικεντρωθεί στις συνθέσεις του με instroumental κιθαριστική μουσική, να βρει τον κατάλληλο παραγωγό και να τα "στείλει έξω". Θα κάνει τεράστια καριέρα, που δεν θα χει σε τίποτα να ζηλέψει, από κιθαρίστες όπως Stevie Ray Vaughn, John Petrucci, Brian May, κλπ.
SR : Υπάρχει κάτι που να θέλεις να πεις στους αναγνώστες της συνέντευξης και του
SouthernRock.gr?
ΔΓ : Στους μουσικούς που διαβάζουν το Site, ένα έχω να πω...Ακολουθήστε την ψυχούλα σας...Πάντα κάπου, θα υπάρχει κάποιος που θα παίζει γρηγορότερα από εσάς, η θα τραγουδάει με καλύτερη τεχνική...Αλλά αυτό που εσείς προσφέρετε, είναι μοναδικό, γιατί έχει δοθεί με τον δικό σας προσωπικό και μοναδικό τρόπο...
Για τους υπόλοιπους...Δεν υπάρχει κακή και καλή μουσική... Η μουσική είναι μία, και είναι αυτή που μας φτιάχνει η μας χαλάει τη διάθεση.. Αυτή που μας επηρεάζει, βοηθάει να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι και να προσφέρουμε τα συναισθήματά μας και την αγάπη μας, στους δίπλα μας. Η διαφορά δημιουργείται όταν κάποιοι προσπαθούν να μας επιβάλλουν συγκεκριμένα μουσικά κριτήρια και ακούσματα...Αυτούς, κατευθείαν στα σκουπίδια!
SR : Για το τέλος, θα ήθελα να μου πεις 3 γεγονότα τα οποία θεωρείς σημαντικά στην
μουσική σου πορεία.
ΔΓ : Την πρώτη μου κιθάρα στα 8 μου...Το πρώτο μου δισκογραφικό συμβόλαιο το 1993, που μ έβαλε - καλώς η κακώς- στη δισκογραφία...Το πρωινό που έφαγα συμπτωματικά σε ξενοδοχείο, σ ένα ταξίδι μου στη Φρανκφούρτη, μαζί με τον Lion Richie και που μου δίδαξε τα ακριβώς προηγούμενα!
Η συνέντευξη δόθηκε στον Κ. Τσιανάκα
